Het Amsterdam Van Sam#10

Het Amsterdam van Sam

-We vangen, we gooien, we maken plezier-

‘We vangen, we gooien, we slaan. Wij, Ovvo-boys, gaan er tegenaan!’ Deze strijdkreet klonk elk weekend voor en na de honkbalwedstrijd waarna wij onze handschoenen enthousiast de lucht in gooiden. Vanaf mijn negende tot mijn veertiende heb ik fantastische momenten beleefd op het honkbalveld met als hoogtepunt het toernooi in Italië in 2005. Als jonge jochies gingen wij daarheen met maar één doel: plezier maken. En dat is gelukt. We waren dan niet de beste ploeg van het toernooi (lees: alle wedstrijden met ruim verschil verloren), maar we hadden wel de meeste lol.

Tussen de wedstrijden spelen en het eten van de immer op dezelfde manier bereide pasta’s met rode saus, konden we doen wat we wilden. We haalden dan vaak een voetbal tevoorschijn of we waren lekker aan het rondstruinen over het toernooi en gingen dan vol enthousiasme andere teams aanmoedigen. Vooral dat ene leuke team wat deels uit dames bestond, die wij kinderlijk onschuldig de bijnamen Beugelbekkie, Specsavers, Striptower en Big Bouncer 1 en 2 gegeven hadden. Terwijl de Italiaanse teams flink fanatiek aan het trainen waren, gingen wij het toernooi dansend en zingend in. Het leverde ons aan het eind van het toernooi een harder applaus op dan de winnaar.

Twee weken geleden kwamen meerdere jochies van toen als mannen weer bij elkaar. Het was ruim veertien jaar geleden dat we met z’n allen op dat vertrouwde veld vlakbij de Jaap Edenbaan stonden. Al vrij snel kwamen we erachter dat we het niet helemaal verleerd waren. De een ging het iets beter af dan de ander, maar al snel kwam het juiste balgevoel bij iedereen weer terug. Terwijl we daar de ballen over stonden te gooien kwamen alle herinneringen weer naar boven. Hoe wij altijd vrolijk zingend in de dug-out onze medespelers aan het aanmoedigen waren. Dat er altijd op z’n minst één van de twee zoons van de coach boos wegliep als het even niet liep. En dat ik altijd wel ergens een wond had zitten van het vele glijden en duiken. Met de stand in de competitie of hoe hoog we eigenlijk speelden waren wij nooit zo bezig. We wonnen wel eens een toernooitje hier en daar, maar het ging ons voornamelijk om de gezelligheid. Ik had deze periode op geen andere manier beleefd willen hebben.

Als ik later kinderen krijg, hoop ik dat zij net zo’n vrije en vrolijke tijd zullen hebben als ik heb gehad. Ik zal waarschijnlijk net als mijn ouders vrij relaxed zijn met de opvoeding en mijn kinderen veel vrijheid geven, maar ze moeten van mij op z’n minst een teamsport proberen. In mijn ogen leert een kind daar enorm veel van en is het fantastisch om te doen. Daarnaast zorgt het ervoor dat kinderen nog voldoende buiten komen. De afgelopen jaren is helaas het aantal kinderen dat nog dagelijks buiten speelt flink gedaald. Tegenwoordig douwen ouders hun kinderen al snel een smartphone of tablet in de hand om hen zoet te krijgen en zelf even rust te hebben. Hier ga ik niet aan meewerken. Mijn kinderen gaan later weer lekker buiten blikkie trap doen, belletje lellen of hun favoriete films en series naspelen. En het maakt me niet uit welke teamsport mijn kinderen gaan doen (al heb ik zo mijn voorkeuren) en of ze na een jaar alweer stoppen, maar ze moeten het in ieder geval uitproberen. Want als ik één ding geleerd heb van mijn honkbalperiode is dat ‘we vingen, we gooiden, we sloegen en een heleboel plezier maakten.’

Sam Verkerk (BA Geschiedenis) // Geboren in 1994 in de Pijp in Amsterdam

Sam neemt je eens in de twee weken mee op (tijd)reis in zijn columns over Amsterdam